Magic Bush. фото Александар Мартиќ

Со Дамјан Дашиќ, фронтменот на белградските „Magic Bush“ зборувавме за актуелниот албум „Put za Shangri-La“, кој според некои медиуми во Србија е прогласен за Албум на годината, но и за еден куп други работи. И за „Бушава азбука“, „Шарам-Барам“, соработката со Гиле од „Оргазам“ и „Идолот“ Зденко Колар, новите песни и нови идеи... Зборувавме за многу нешта, а за крај ни остана заминувањето на великаните, празнината што останува, и песните, кои, како вечни споменици постојат да не потсетуваат на убавината која ја носи музиката... Поминаа пет години од првиот албум на „Magic Bush“ – „First“, а неодамна го промовиравте третиот, што не е лош просек за пет години… - Тоа е точно! Во 2017 година излезе деби албумот, во 2019 година албумот со Гиле (од „Електрични оргазам“, з.а.), а во 2021 година актуелниот „Патот до Шангри-Ла“. Кога сме кај нас, циклусот на издавање на албумот се чини дека се одвива во текот на две години. Самиот почеток на пандемијата го искористивме да работиме на следниот албум и се надевам дека нашиот дискографски континуитет ќе продолжи со слично темпо. Паралелно со ова работиме и на неколку други проекти.

Сепак, приказната за „Патот до Шангри-Ла“ траеше малку подолго. Албумот е завршен одамна… - Албумот беше готов на крајот на 2019 година, но бидејќи албумот со Гиле „Retko svirane pesme“ беше објавен во ноември истата година, решивме да го одложиме објавувањето за некое време, за да не предизвикаме забуна. Во меѓувреме се случи пандемија и тоа доцнење го искористив за повторно да го измиксам албумот, бидејќи не бев задоволен од првиот микс што го направи еден наш колега. Кога се заврши, ми падна камен од срце! Имавме среќа да добиеме сесрдна помош од нашиот издавач (Југотон / Croatia Records), кога е во прашање реализацијата на изданието. Да го ​​демистифицираме насловот. На кој „Пат...“ мислеше? - Шангри-Ла е митско место, персонификација на рајот на земјата, кој многумина се обидуваат да го најдат, но неговите точни GPS координати не се познати. Во моментот кога сите планетарно се најдовме, тоа име изгледаше соодветно, а музиката што ја правиме ни го отвора патот за ваквите пејсажи. Инаку, таа фраза е во една од песните за следниот албум. Во меѓувреме, албумот во некои медиуми се здоби со епитетот „Албум на годината“. Дали тоа ве изненади? - Навистина е пријатно тоа да се слушне, а таквиот коментар дава сила да се продолжи со работа со несмален интензитет. Ова е многу возбудливо! Кога ќе сознаеш дека песните што ги напиша некому му значат – тоа е прекрасно чувство! Секако, тој избор е пријатно изненадување за нас, со оглед на големиот број квалитетни изданија кои се појавија во текот на минатата година. Свесни сме и дека тоа е мислењето на одредени новинари и критичари и дека има други, различни избори, но сето тоа е нормално и така треба да биде, што се однесува до нас. Музиката, сепак, не е трка на сто метри.

Патот до Шангри-Ла на прво слушање, а исто така и на петто, 10-то..., е еден весел албум. Искрен, пред се. Како настанаа песните со оглед на тоа што ти и Марко Чалиќ сте единствените автори? - Драго ми е што успеавме да пренесеме таква атмосфера, а уште повеќе ме радува фактот што дел од слушателите споделија со мене, дека Патот до Шангри-Ла се слуша повеќе пати! Секој албум е фотографија од еден момент, а овој наш беше очигледно весел и оптимистичен и мислам дека ќе продолжиме во сличен стил. Пишувањето песни е нешто што го правиме постојано, но потребно е многу труд и време од идеја до реализација. Тоа е и занает, на некој начин, а ние имавме луда среќа да слушнеме за овие занаетчиски работи од прва рака, од некои постари и поискусни колеги, кои не ни ги криеја тајни, туку беа повеќе од дарежливи. Авторското дуо го сочинуваме јас и Чаки, и на шега се викаме Буцо и Дебели. Имаме многу отворен однос кога станува збор за пишување песни, бидејќи е многу важно да можеме да ја изразиме критиката и да ја разбереме на вистински начин. Кога критиката е усвоена, тогаш се напредува побрзо. Ако на снимањето донесам песна во која има добар рефрен, а строфата звучи во стилот „најверојатно ќе биде ок“, веднаш се коментира, коригира и продолжуваме понатаму. Ние двајцата, всушност, почнавме како ритам секција, па наизменично ги снимаме сите инструменти и гласови кога станува збор за студиската работа. Така беше направен дел од првиот и целиот втор албум. Другите членови подоцна ги додадоа своите делници на снимките.

Magic Bush. фото Александар Мартиќ

Во меѓувреме, исчезна грмушката од твојата глава. Со новата фризура и третиот албум ги започнавте нови победи. Дали, кога се стриживте, а вашата коса беше заштитен знак на бендот, си ја пеевте старата „Подобро да носам кратка коса“? 

- Да бидам искрен – пеев! Тангента на увото! Чонта! Постојано ја пуштам косата и ја скратувам, а сакам и да менувам фризури кои се во тој англиски стил. Најмногу се залажувам со тие пакувања од самиот себе, затоа што не сум мртов сериозен за тоа. Жена ми понекогаш ми вели кога доаѓам од фризер: „Изгледаш како лудак“, но мене ми е многу забавно! Мојот колега Чаки, пак, носи многу намалена верзија Right Said Fred и не е расположен да го дели истиот фриз со некој друг во бендот, па остануваме како „Ќељав“ и „Влакнест“, ангел и ѓавол... промените ме потсетуваат на фазите што ги помина бендот. 

Во оние посреќни времиња, во Југославија, како еден од најуспешните проекти на ТВ Скопје, се емитуваше ТВ серија за деца, познатата „Бушава азбука“. Значи, овој феномен на бушење на овие простори трае, и трае... Дали некогаш сте го гледале? 

- Секако дека ја гледав и се сеќавам. Дури успеав да најдам многу од тие детски емисии на Јутјуб, кога ќе се сетам како растевме во друга атмосфера. Кога бев во основно училиште на ТВ Скопје ја гледавме и емисијата „Шарам Барам“, која исто така беше многу популарна! Во тоа време, на пример, на телевизија постоеше нешто што се вика едукативна програма... Секое време има свое бреме. Како позитивни во тоа време беа промовирани некои различни вредности. Тогаш со нашето воспитување и образување се занимаваа некои одговорни и образовани луѓе за таа работа. Тоа денес не може да се спореди со ниту едни „шерови“, пиплметри, мерачи на гледаност, и кој знае што... Жал ми е што тоа повеќе не е во мода, туку забава за медиокритети. За децата постои грижа на поинаков начин, кој како ќе стигне, и добро е ако стигне. Постојат мобилни, youtube, без да се фокусираме на корисна содржина. Повеќе од половина од децата се кратковиди... Се надевам дека „Magic Bush“ ќе допре до многумина кои со радост се сеќаваат на изминатите денови, и мислам дека ќе им биде блиско нашето музицирање.

Цело време зборуваме за третиот албум, а да не зборуваме за вториот – „Ретко свирени песни“, кој ги снимивте заедно со Гиле од „Оргазам“, каде е неговото големо музичко наследство. Како гледаш на тој период во кариерата? Колку си фан на „Оргазам“ и на целата таа њу-вејв сцена?

Гиле & Magic Bush. фото Теодор Лазарев

- Таа соработка се случи спонтано, по хуманитарен концерт организиран од нашите колеги од групата „Ева Браун“. Потоа Гиле со нас ја отсвири песната „Lutka koja kaže ne“. Така се роди идејата да се свират неговите ретко свирени песни. Тој момент на соработка со Гиле се уште трае, бидејќи моментално заедно снимаме албум со нови песни. Гиле, како мене, е воркохолик, па во таа смисла, многу ми се допаѓа кога работиме заедно, бидејќи работите се случуваат брзо. Секако, мило ми е што патиштата ни се вкрстија. Тоа е чувството како кога го гледате Кит Ричардс како свири со Бери, кога Том Пети свири со Дилан... Секогаш имаше некој пред нас кој беше многу добар и кој не инспирираше и охрабруваше да го правиме она што го правиме! Пораснавме со „Оргазам“, „Идоли“, „Шарло Акробата“ и сите други нови талентирани бендови, па, меѓу другото, под нивно влијание ги обликувавме нашите свиречки вештини и музички вкусови. И можам да кажам се најдобро за Гиле како колега, другар, постар брат. Прекрасно е чувството кога хероите од детството не те разочаруваат, туку го оправдуваат мислењето што си го имал за нив. 

Што е со новите песни? Дали се раѓаат идеи, има ли планови, ако воопшто во овој момент може да се планира нешто? 

- Идеите не ни недостасуваат! Веќе на големо се снимаат нови песни. Албумот е скоро готов! Почнавме да снимаме додека седевме во изолација, затворени во нашите домови. Сфативме дека наскоро нема да имаме толку многу слободно време и дека треба да се искористи на најдобар начин. Компониравме нови работи во четири домашни студија, и снимивме делници кои беа собрани на мојот компјутер во четири домашни студија. По неколку недели, поголемиот дел од албумот беше завршен. Сега сето тоа го средуваме и можам да кажам дека сме презадоволни од сработеното. Кога веќе ги споменав носителите на новиот бран, со задоволство можам да кажам дека со „идолот“ Зденко Колар снимаме и албум со нова авторска музика. Со Зденко настапивме во Сава Центар пред една година, на концерт во чест на Влада Дивљан. Зденко ни се пожали дека тој е единствениот „Идол“ кој не направил соло-излет, па што друго можеме да направиме, освен да направиме нова симбиоза - Зденко и „Magic Bush“. Првиот сингл „Савршени пар“ беше објавен во јули. Така, наскоро очекувајте ги и Гиле и Зденко со „Magic Bush“. Што се однесува до плановите, тие како да стануваат поконкретни со текот на годините. Ние баш и не планиравме многу и не се држевме до таа сериозна струја, зашто говори и фактот што се занимаваме со рок музика на овие простори во 21 век. Го правиме она што го чувствуваме како причина за нашето постоење и бескрајно уживаме. Мислам дека оној одозгора кој гледа се, беше многу дарежлив кон нас, со оглед на искуствата, местата и луѓето што ги запознавме.

Заминувањето на Аки Рахимовски уште еднаш не потсети дека сите сме само привремени посетители на планетата. Некогаш ја споделувавте сцената со него... Како гледаш на феноменот, кој во последните години е интензивиран, феноменот на брзото заминување на великаните на локалната и светската сцена?

 - Тажно е секој пат кога некој, кој бил дел од животот на многумина од нас заминува, а ние остануваме во скратен, посиромашен свет. Затоа треба да го цениме сето добро, тоа што сме современици, додека постои. Мислам дека често го забораваме тоа. Кога станува збор за рок музиката, пионерите на рокот влегоа во седмата, осмата, деветтата деценија и полека не оставаат еден по еден на наше големо жалење. Има и такви што заминуваат порано, предвреме... Но, тоа е неизбежно. Она што е скапоцено и што, иако може да има некаква смисла, е фактот дека зад овие луѓе се оставени богати дела, кои ќе живеат вечно. Преку таа музика тие ќе бидат со нас, а за уметникот тоа е најважно - делото да го надживее. Пред десетина години поминав извесно време на тапани во бендот на Дејан Цукиќ, па еднаш во Суботица ни се вкрстија патиштата на сцената со Аки. Свиревме „Satisfaction“... Тоа е една од магичните работи кога станува збор за оваа професија, сите оние драгоцени настани и средби кои остануваат во сеќавањето, а кои, сигурен сум, ни малку не би ги променил.

Иван Беќковиќ