Во пресрет на уште едно издание на Изборот за Песна на Евровизија, збор-два со Миа Димшиќ, претставничка на Хрватска и една од најголемите млади ѕвезди во регионот. И, не само тоа, таа е меѓу најталентираните автори од поновата генерација кои создаваат на просторот на поранешна Југославија. Родена е во Осијек пред 30 години, а со музика активно се занимава од 2015-та. Зад неа се неколку албуми, грст хитови, многу награди... Евровизискиот успех и „Guilty Pleasure“ претставува круна само на досегашната нејзина кариера.
Од оваа девојка се очекува многу повеќе...

Иако пееше во хорот, играше во фолклорното друштво, свиреше на гитара, беше член на тамбурашкиот оркестар, како изгледаше твоето прво влегување во студио и снимање на авторската песна „Буди ми близу“?

- Мојот живот целосно се промени кога случајно добив покана да одам на патување во Канада и Америка во летото 2014 година со тамбурашкиот ансамбл “Џентлмени“, како женски вокален солист. На тоа патување го запознав мојот сегашен менаџер и коавтор Дамир Бачиќ, кој многу брзо потоа ги препозна моите пејачки и авторски афинитети и ми предложи заедно да се фрлиме во тие води. Првата сериозна песна со која решивме да излеземе беше кантри-поп баладата „Буди ми близу“ која сè уште ми е една од омилените. Од самиот почеток знаев точно каков звук сакам и дури сега гледам колкава среќа имав. Кога првпат пеев во студио, се чувствував навистина добро. На почетокот бев малку исплашена и срамежлива, но едноставно знаев дека дојде моето време и уживав во секој момент.

Твоите песни „Живот није сив“ и „Безимени“ поради веселата, лелеава мелодија и музичка продукција многумина ги доживуваат само како чиста забава. А тоа се песни во кои всушност зборуваш за проблемите на младите, за самодовербата, сомнежите, стравот од она што ќе го донесе утре, за зависта и љубомората на луѓето кои пишуваат коментари на социјалните мрежи.

- „Живот није сив“ беше мојата прва целосно авторска песна што ја објавив. Ако некој тогаш ми кажеше што ќе се случи потоа, од една страна воопшто немаше да верувам, а од друга апсолутно ќе верував. Ова последново ми е необјасниво, но имав силна интуиција врзано за песната, веднаш штом ја напишав. Во тоа време сè уште живеев со моите родители во Осијек и тие се сомневаа во патот по кој одам. Се плашеа дека ќе се разочарам на музичката сцена и дека тоа ќе ми ја уништи иднината. Мајка ми го изрази тој страв едно попладне и ме праша дали мислам дека ќе бидам среќна. Иако тогаш не го покажав, тоа страшно ме налути бидејќи уште тогаш целосно се идентификував со идејата да бидам пејач, да пишувам и да заработувам од мојата музика. Отидов во мојата соба и требаше некако да си ги средам чувствата, па ја зедов гитарата и се забавував со мелодијата на која почнав да работам претходно, но текстот го работев на англиски. Едноставно го пречкртав и почнав да пишувам на хрватски, а почетниот стих „Bojiš se da sreću neću nać...“ беше директен одговор на прашањето на мајка ми поставено само неколку минути претходно. Се сеќавам дека ја напишав првата строфа и рефрен буквално за пет минути и имав силно чувство дека е навистина добра и дека ниту една буква или запирка не е излишна.

Чекав цели два месеци додека не ја напишам втората строфа затоа што мислам дека ништо што би започнал после тоа не би било доволно добро. А мојот втор поттик беше семеен пријател кој дојде кај нас и почна да ми објаснува дека мојата дикција додека пеам не е доволно добра за да успеам на хрватската музичка сцена. Повторно се налутив и за пет минути повторно се појави втората строфа. Зад таа песна, која луѓето денес ја доживуваат како крајно позитивна, весела и весела, верувајте, стои се освен ведрина. Емоциите кои ја трогнаа беа сосема спротивни и како да сакав да си објаснам со песната дека не треба да слушам добронамерни коментари од страна и дека е пресудно да продолжам по патот по кој тргнав.

Песната „Безимени“ беше инспирирана од акустична свирка пред да го имам својот бенд и бев релативно непозната, а меѓу слушателите имаше и еден многу груб и пијан господин кој постојано ме мачеше мене и мојот клавијатурист со музички желби, и кога ќе му кажевме дека немаме нешто од тоа во репертоарот, налутено ќе се бунеше и ќе речеше дека се што свириме е ужасно досадно. Помина малку време, а единственото нешто што ми помогна да не го изразам гневот во тој момент беше помислата дека сакав добро да го запамтам и да го заклучам во невидлива фиока и да го извадам кога ќе се вратам дома и ќе седнам на масата со хартија и молив. И повторно, комплетната песна беше составена за можеби најмногу еден час.

Ја сакаш кантри музиката, беше во колевката на кантри музиката во Нешвил и одржа концерт во театарот Mockingbird во Френклин. Дали ти и твојот тим размислува за кантри верзии на одлични песни како што се „Ovaj grad“, „Do posljednjeg retka“, „Cesta do snа“ или „Sva blaga ovog svijeta“, кои веќе флертуваат со поп-кантри звукот на хрватски верзии?

- Мислам дека тоа би било многу забавно и би донело нова димензија на тие песни, па затоа не бегам од таа идеја. Имам многу планови и некои од нив се само за мојата душа, но повеќето од нив веројатно ќе почекаат уште малку, барем за некој друг авторски албум, за да се направи што поголема база на песни. Бидејќи потекнувам од тамбурашки кругови и тамбурицата е важен дел од моите музички влијанија, сакав да изберам некои помалку познати тамбурашки скапоцени камења, песни кои луѓето надвор од Славонија, па дури и таму, обично не ги знаат, и да ги снимам на тој поп-кантри звук. Мислам дека тоа би било многу интересна комбинација.

По почетниот успех, големиот број концерти, музички награди и најтиражните албуми, почувствуваше ли дека меѓу колегите постои и некој Безимени, како од твојата песна?

- За релативно кратко време ми се случија неверојатни работи, кои секако со себе донесоа и не толку пријатни искуства. Имаше луѓе овде-онде што не можеа да се помират со тоа и во тој момент, како млада и неискусна личност која веќе тешко се справуваше со се ново што и се случуваше, знаеше да ме погоди и да ме натера да се запрашам вреди ли тоа што го работам.

Дури и тоа ќе беше некако прифатливо за мене ако беше некој целосно надвор од нашата работа кој не знае колку е предизвик да се плива во сето ова и колку работа и жртва е потребно, но кога дојдоа непријатни коментари од луѓето на сцената , беше уште потешко. Сепак, денес се трудам да гледам на тоа со благодарност, бидејќи таквите искуства многу ме направија посилна и многу ме научија.

Музичкиот пат за мене секако беше и духовен. Научив дека луѓето што зборуваат за тебе речиси секогаш зборуваат за себе и дека јас не треба да го сфаќам тоа лично. Најдобро е да одговорите на таквите луѓе така што целосно ќе го тргнете фокусот од нив и ќе продолжите да го правите тоа што го правите уште попосветено, со што ќе постигнете уште поголем успех. Секој од нас има право да се обиде, да му го понуди на пазарот она во што верува, а публиката на крајот од денот многу јасно кажува дали го прифаќа, или не. Нема претерана мудрост, се е јасно и видливо. Она што е важно е да се опкружувате со луѓе кои ве разбираат, ве поддржуваат и кои се позитивни. Различноста ме научи дека успешните луѓе се секогаш успешни поради многу добра причина, како и неуспешните. Дури и да не е видливо на почетокот, кога ќе им кажете два-три збора на овие луѓе, обично тие два, три и повеќе се доволни за да ви биде се јасно. Лошите коментари никогаш не дошле од луѓе кои оставаат впечаток дека се задоволни од својот пат и живот. Се трудам да дадам најдобро што можам и да бидам фер кон сите. Се разбира, понекогаш грешам, но важно е да се трудам. Ако некој сепак треба да зборува грдо за мене, тоа е до таа личност и јас не можам да сторам ништо за тоа. Имало такви искуства, но морам да нагласам дека се во малцинство. Повеќето луѓе од сцената на кои им се восхитував многу го оправдаа својот статус...

Иван Беќковиќ